Sa relasyon, palaging may dalawang daan. Dalawang kalye, dalawang opinion. Dalawang idea na pwedeng mag tugma o di naman kaya ay palaging salungat sa isa’t-isa. Dalawang tao na may sariling pag iisip at may kanya-kanyang opinyon at panata.
Hanggang ngayon bumabagabag sa isip ko ang katanungang ito: “Isa nga bang malaking misteryo kung paano nagtatagal magsama ang dalawang tao?”
Kasi kung ako ang tatanungin niyo, sa totoo lang ay hindi ko din alam. Wala akong ginamit na formula, wala akong sinunod na batas o patakaran. Basta ang sinunod ko lang ang aking isip at damdamin. Kung ano ang pakiramdam ko at sa pag iisip ko ay tama, okay na yun. Go and fight na ako sa ano-mang dumating sa buhay naming mag-asawa. Ang pag uunawa at pag tanggap sa kasama mo sa buhay ay buong puso na ginagawa. Dapat tanggap mo siya at ang buong pagka-tao niya. Kasama na sa kabaitan at mapag-mahal na katangian, ang kalokohan at talangka niya sa utak.
Madami ako niyan… kalokohan at talangka sa utak. At mukhang tanggap din naman ito ng asawa ko. Pinag aawayan namin pero sa bandang huli nag kaka-ayos din kami. Huwag niyo nalang maitanong kung ano ang nangyari sa talangko ko sa utak, hahaha.
Basta ang alam ko, sa pag katapos ng dagsa ng salita at mala bagyong buhos ng emosyon, okay na ulit. Tahimik na ulit ang paligid at buhay. Importante, mapag usapan at mailabas ang masamang hangin na nag lalaro sa isip nilang mag-asawa.
Ang mahirap lang nga, hindi lahat ng mag asawa naka-kayanang lagpasan ang isang “Bagyong Andoy” sa buhay nila. Madalas, hindi na naibabalik ang kanilang respeto at pagmamahal sa isa’t-isa sa pag tila ng ulan at pag-tigil ng buga ng malakas na hangin sa buhay nila bilang mag asawa. Nakaka lungkot na nauuwi sa hiwalayan ang isang simpleng di pagkaka-unawaan nila.
Ngunit sabi nga din na Tita ko, siguro masyado akong ideyalista. Hindi ko naiisip na baka naman ang dahilan ng pag hihiwalay ng isang mag asawa ay mas malalim pa sa isang balon na pinagha-hangoan ng tubig. Sa pagkakataong ito, silang dalawa lang ang nakaka alam kung bakit nila kailangang iwan ang isa’t-isa.
Sa huli, sabi nga ng mga nakakatanda:
“Minsan kailangan natin gawin ang mga bagay-bagay na ayaw nating gawin. Dapat harapin ang problema upang mahanapan ito ng tamang lunas sa halip na isang-tabi lamang ito o ipagpa bukas.” —
Simple lang ang buhay na aking kinagisnan. Naninirahan lang kami noon sa isang apartment sa Maynila. May dalawang kuwarto man ito, pero dahil sa masyadong mabait ang mga magulang ko, palagi kaming puno. Palaging may bisita galing sa probinsiya. May mga pinsan na nakikitira habang nag aaral sa Maynila. Siksikan kami sa kuwarto at sa kama, pero masaya naman kahit nag mistulang sardinas kami. Mabuti pa nga siguro ang sardinas nakakahinga pa ata ng maayos kesa sa amin, hehehe. Kapag naiisip ko nga ngayon ang kinagisnan kong buhay, natutuwa ako na kahit siksikan kami noon, magkasama naman kami lahat. Masaya kahit isang latang sardinas lang ang ulam namin. Kahit nale-late kami sa eskwela sa kaka hintay para makapag banyo sa umaga. 
It was also tiring since we tried to squeezed as much place as we could visit in one day. Anyway, I hope they enjoyed it as much as I did. I got to spend sometime with Bong. Got to know her a bit more. Caught up with her life’s ventures… as wife, mother and a career woman all rolled into one. The Bong that I used to know is totally different now. I can’t imagine her being the successful Realty Broker and over protective mom of Sophie. You see, before, I thought Bong was a softie. Although a really beautiful personality inside, I thought that she was the type who would need someone to protect her. Someone to provide everything for her. I never thought that she would turn out to be a very independent, very reliable sophisticated woman like she is now… to top it all… successful in her chosen field of career. 
